IN DE GEEST VAN RUMI | Womb

De eerste door muzikant Farid Sheek (Isfahan, 1994) geschreven muziekcompositie (voor Orkest) is direct een bijzondere. Het muziekstuk is gebaseerd op een eeuwenoud gedicht van de Iraanse dichter Rumi, geboren in 1207. Op jacht naar inspiratie belandde Sheek zelfs bij zijn graf in Turkije. Daar viel alles, na een jaar voorbereiding, op z'n plek.

Daar stond hij dan, op het vliegveld van de Turkse stad Konya. Nog een paar uur, dan zou zijn vliegtuig opstijgen en hem terug naar Nederland brengen – weg van de plaats waar hij een paar dagen op jacht was geweest naar de juiste inspiratie.

Een paar dagen lang had Sheek in de Turkse stad naar de sporen van zijn favoriete dichter gezocht, ter inspiratie van het muziekstuk dat hij wilde schrijven: een werk van pakweg acht minuten dat begint voor de geboorte van een kind, en dat toewerkt naar de geboorte en het leven dat volgt. Een stuk ook over de verschillende seizoenen van een leven, precies zoals Rhumi dat eeuwen geleden al had beschreven.

Het was een reis die Sheek al jaren wilde maken. ,,Ik heb mijn hele leven een bijzondere band met Rumi,'', vertelt Sheek in een Rotterdamse koffiezaak. ,,Mijn opa's leven was al helemaal gebaseerd op de gedichten van Rumi. Ook voor mij is hij ontzettend belangrijk. Er zitten veel tijdloze waarheden in zijn werk, dat ongekende filosofische kwaliteiten heeft. Hij is eeuwen geleden overleden, maar nog steeds over de hele wereld geliefd. Naar de stad waar hij begraven ligt komen zelfs Chinese toeristen.''

In Konya beleefde Sheek een paar knotsgekke avonden en nachten, waarin hij tot het ochtendgloren op straat muziek speelde met iedereen die maar mee wilde doen. Op een laptop in zijn hotelkamer sleutelde hij ondertussen aan de muziek. Maar de terugvlucht naderde, en de definitieve ingeving voor een compositie had hij nog niet gehad. En toen wist hij het, op het vliegveld, terwijl het moment om in te stappen naderde. ,,Ik was er nog helemaal niet klaar. Ik besloot: ik laat de vlucht schieten en blijf.''

Door uitdagingen van praktische aard wilde hij zich niet laten weerhouden. Sheek moest weliswaar een nieuwe vlucht zien te regelen, en in het hotel bleek ondertussen geen kamer meer beschikbaar, maar dat deerde hem niet. ,,De drang om te blijven was gewoon te groot. Ik zou het allemaal wel zien: ik voelde alleen dat ik echt daar moest blijven.''

Hartslag

Zijn voorgevoel gaf hem uiteindelijk gelijk. ,,Ik had tot het moment dat ik van het vliegveld terugkeerde in de stad stilte in mijn hoofd gehad. Er kwam maar geen muziek in me op! En na het verlengen van mijn verblijf snapte ik het opeens, als in een flits: wat nou als die stilte juist de muziek is?'' Sheek trommelt op tafel, hij laat het ritme van een hartslag horen. ,,Dat was het! Dat ritme is nu de basis van het stuk.''

Nog op die hotelkamer sleutelde hij verder en maakte hij een compositie. Sheek droeg die over aan Gijs Kramers van het Haagse Residentie Orkest. Met het Haagse gezelschap had hij al een opvoering op de agenda staan. ,,Ik wist al een jaar dat de deadline naderde. Gijs is gaan schaven en kan dat zo goed: hij kan toveren. Gijs heeft ook echt delen mee gecomponeerd. Voor ik het wist was het stuk helemaal af.''

Kleine bezetting

Het resultaat is een ambitieus, maar toegankelijk werk over leven, geïnspireerd door eeuwenoude filosofieën, maar voor iedereen herkenbaar. ,,Het stuk is te spelen met een orkest in kleine bezetting, maar ook door een voltallig orkest. Ik ben er ontzettend trots op dat het meteen uitgevoerd gaat worden, en hoop dat het na het eerste concert met het Residentie Orkest ook nog jaren zal worden uitgevoerd.''

Bij al die optredens zal Sheek zelf aanwezig willen zijn, spelend op zijn daf, een traditioneel Iraans percussie-instrument. Hij heeft zijn hart aan het stuk verbonden. Sheek liet zelfs de Iraanse, in Nederland wonende schilder Asha Kunst een enorm kunstwerk maken, op basis van het gedicht, een metershoog werk dat hij tijdens opvoeringen op het podium wil zetten.

,,Weet je,'' mijmert Sheek: ,Mijn opa zei altijd: elke dag dat ik wijzer word, elke dag dat ik me ontwikkel, is een dag waarop ik me jarig voel. En dat voel ik precies zo nu mijn stuk af is. Elke keer dat een orkest dit werk gaat spelen zal magisch zijn.''