Farid begon zijn pianodroom tussen de winkels van Plaza

Vijf jaar geleden kwam hij naar Nederland. Zijn moeder achterna, die na politieke problemen uit Iran was gevlucht. Farid Sheek (23) kwam uit een rijk gezin, kreeg als kind alles wat hij maar hebben wilde. In Nederland was dat opeens anders. Met maar twee tientjes per week moest hij rond zien te komen.

Geld voor een bus of trein had hij niet. ,,Ik fietste elke dag veertig kilometer naar school. Door weer en wind.'' Op een walkman luisterde hij tijdens die tochten naar poëzie, naar klassieke muziek. ,,Vaak fietste ik in het donker naar huis. Dan keek ik naar de sterren en dacht diep na. Wat wilde ik met mijn leven? Veel zat tegen.''

In Brabant, waar ze eerst waren beland, werden ze niet gelukkig. ,,We kwamen uit Isfahan. Die stad is groter dan heel Nederland. Maar in Brabant gebeurde niets. Mensen waren altijd binnen.'' Farid voelde zich er alleen. Met zijn moeder verhuisde hij daarom naar Rotterdam. Geld voor een piano, het instrument van zijn dromen, had hij in de verste verte niet. ,,En toen ontdekte ik deze piano. Mijn droom kwam uit.''

Wennen

In Winkelcentrum Plaza begon hij te spelen. Urenlang. Eigen stukken, soms Beethoven. Geld van voorbijgangers wilde hij niet hebben. ,,Ik speel uit liefde en hoop en wil mensen iets te geven. Maar veel mensen bleven kort staan. Ze liepen voorbij alsof ze niets hoorden. Daar moest ik erg aan wennen. Vonden ze me niet goed?'' Na een tijdje begon hij de gehaaste Rotterdamse volksaard beter te snappen. ,,Mensen hebben haast. Ze willen gewoon naar hun werk. Dat is helemaal niet erg.''

Ondertussen hadden de winkeliers hem ontdekt. De meneer van de horlogewinkel, de dames van de sigarettenshop, de werknemers van de Italiaanse lunchroom: ze moedigden hem aan. Farid besloot ondertussen alles op alles te zetten om hier te overleven. ,,Ik ben keihard gaan leren. Binnen drie maanden sprak ik Nederlands.''

Inmiddels studeert hij. Event management, geen conservatorium. ,,Ik heb in Iran een muziekopleiding gevolgd. Maar daar moet je alles en mag je niets. Ik wilde eigen stukken spelen, maar dat mocht niet. Ik moest verplicht Beethoven spelen. In Iran is heel veel verboden. Zelfs korte mouwen.''

Concerten

Farid is nu een stuk gelukkiger. Hij heeft zijn draai gevonden. Geeft soms concerten, nam zelfs een cd op. Zijn moeder is vertrokken; hij is gebleven. ,,Haar nieuwe Nederlandse vriend is naar Lanzarote verhuisd. Zij ging mee. Ik niet. Ik ben weer alleen, maar heb nu een bestaan opgebouwd.'' Fareed heeft zelfs een eigen huurhuis in Capelle. ,,Ik heb nu een digitale piano. In het winkelcentrum spelen hoeft eigenlijk niet meer, maar ik kom vaak terug. Om weer te denken aan die eerste jaren hier in de stad.''

Dromen doet hij van iets anders, iets groters. Iets typisch Rotterdams ook. Farid wil dolgraag spelen op de vleugel van de Doelen. ,,Daar droom ik van. Dat kun je misschien niet geloven, maar het is echt zo. Die vleugel is zó mooi.''